we hebben beet

‘We hebben beet, we hebben beet!’ werd door de salon geroepen. Alsof hun leven ervan af hing kwamen sommigen naar buiten gestormd. ‘Waar is de vis, waar is-ie?’ Al helemaal enthousiast over deze ene vis, waren sommigen helemaal in extase toen bleek dat allebei de vislijnen een vis eraan hadden hangen. Net nu we ’s middags tonijn op het menu hadden staan, zaten er twee prachtvissen achter onze boot te spartelen. Nu nog binnenhalen, natuurlijk! Terwijl we ervoor zorgde dat er spanning op de vislijn bleef staan, werd de lijn steeds verder naar achteren doorgegeven. Aan beide kanten werd hard gewerkt en met veel precisie en zorgvuldigheid werden de vissen binnengehaald. Maar in het heetst van de strijd hebben we helaas een vis verloren. Spartelend en vechtend voor zijn leven is hij toch van de haak afgekomen. De andere vis echter was na een mooie slinger van Eric prachtig binnengehaald, waarna Robin er meteen opsprong om hem ook op het schip te houden. Ervaren werd een aantal keer het mes in de vis geplaatst om zijn lijdensweg zo snel mogelijk te beëindigen. Hoewel het bloed uit alle delen van zijn kop droop, bleef hij bijzonder lang in leven, totdat hij uiteindelijk zijn laatste adem uitblies (of hoe vissen dat ook doen) en zijn mooie gele kleur veranderde in grauw grijs. Vervolgens werd de vis schoongemaakt, ingewanden eruit en hop overboord, kop eraf en daarna werd de rest van de vis gefileerd. Toen moest er helaas verder worden gegaan met de wacht, wat natuurlijk ook heel leuk was maar niks vergeleken met de spanning en sensatie van de gevangen vis (op de klim naar de ra van de breefok na misschien). Na ook nog een beetje afval schoonmaken en knippen, opdat we het afval zo klein mogelijk op kunnen bergen en het niet al te erg gaat stinken, gaan we straks lekker genieten van de zelf gevangen vis!